ម្សិលមិញ... អារម្មណ៍នៃការនឹករលឹកបានគ្របដណ្ដប់លើដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំ។ គឺនាង... នាងតែម្នាក់គត់ដែលខ្ញុំរង់ចាំ។ បើសិនមាននាងនៅក...
ម្សិលមិញ...
អារម្មណ៍នៃការនឹករលឹកបានគ្របដណ្ដប់លើដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំ។ គឺនាង... នាងតែម្នាក់គត់ដែលខ្ញុំរង់ចាំ។ បើសិនមាននាងនៅក្បែរ មិនដឹងល្អយ៉ាងណាទេ... បណ្ណាល័យដាច់ភ្លើងងងឹតឈឹង។ អារម្មណ៍នឹកដល់នាងនិងភាពងងឹតអន្ធការ បានញ៉ាំងចិត្តខ្ញុំឲ្យអណ្ដែតត្រសែតរកកោះត្រើយគ្មាន។ មិនបាននិយាយនឹងនាង បានត្រឹមឃើញមុខនាង ក៏ល្មមធ្វើឲ្យខ្ញុំរសាយអស់ទុក្ខកង្វល់ដែរ។ តែនេះ បាត់នាងអស់ជាច្រើនថ្ងៃហើយ មិនដឹងថាមានរឿងអ្វីកើតឡើងចំពោះនាង...។ តាំងពីរសៀលដល់ល្ងាច ចិត្តដែលនឹករបស់ខ្ញុំឥតមានរសាយឡើយ។ ឱ! ពិភពលោកអើយ... អ្នកចិត្តខ្មៅណាស់!
ល្ងាចណាស់ទៅហើយ...! ក្រពះខ្ញុំឲ្យសញ្ញាថានៅស៊ូទៀតមិនបានទេ។ ខ្ញុំរៀបចំទុកដាក់សៀវភៅ បំណងថានឹងត្រឡប់មកផ្ទះវិញ នៅទៀតមិនបានទេ ព្រោះឃ្លានបាយខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំរៀបចំអីវ៉ាន់ថានឹងចេញទៅហើយ ស្រាប់តែឃើញនាងដើរមកព្រមជាមួយនឹងស្នាមញញឹម...។ ខ្ញុំអង្គុយចុះវិញជាមួយស្នាមញញឹមតបទៅនាងវិញ។ គឺនាង... តែមិនមែនជាមនុស្សដែលខ្ញុំរង់ចាំទេ។ អ្ហើយ! មនុស្សដែលគួរមកម៉េចក៏មិនមក?
ការពិត នាងគឺជានារីម្នាក់ដែលខ្ញុំធ្លាប់សារភាពស្រលាញ់កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន។ ប្រាប់ឲ្យត្រង់ទៅចុះ នាងគឺជាមនុស្សស្រីទីមួយហើយ ដែលទទួលបានការសារភាពស្រលាញ់ពីមនុស្សប្រុសដ៏សោះកក្រោះដូចជារូបខ្ញុំ។
រម្លឹករឿងចាស់បន្តិចទៅចុះ...!
កាលនោះ ខ្ញុំនិងនាងរៀនជាមួយគ្នា ជួបមុខគ្នាមិនដែលខានទេ។ ខ្ញុំក៏មិនដឹងដែរ ថាខ្ញុំចាប់ផ្ដើមស្រលាញ់នាងតាំងពីពេលណា... ត្រឹមតែដឹងថា មួយរយៈចុងក្រោយនោះ ខ្ញុំស្រលាញ់នាងខ្លាំងរហូតហ៊ានសារភាពប្រាប់នាង។ កាលនោះ វាជាពេលវេលាដ៏ច្របូកច្របល់មួយនៃឆាកជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ស្នេហាដ៏ត្រឡប់ត្រឡិន បានធ្វើឲ្យមនុស្សស្រីម្នាក់សម្រក់ទឹកភ្នែកព្រោះតែខ្ញុំ ហើយខ្ញុំខ្លួនឯងបានត្រឹមកើតទុក្ខព្រោះមនុស្សស្រីម្នាក់ទៀតដែលមិនដែលខ្វល់ពីចិត្តរបស់ខ្ញុំ។ ហាស! ពិភពលោកនេះពិតជាផ្ដេសផ្ដាសមែន! ហេតុអ្វីបង្កើតស្នេហាត្រឡប់ត្រឡិន ឆ្កួតឡប់នេះ ឲ្យមនុស្សឈឺចាប់យ៉ាងហ្នឹង?
(ទុករឿងវិប្បដិសារីដែលខ្ញុំបានសាងលើនារីម្នាក់ទៀត និយាយពេលក្រោយចុះ។)
ឱ! សេចក្ដីស្រលាញ់ដែលខ្ញុំមានចំពោះនាង... នាងប្រហែលជាមិនដែលចាប់អារម្មណ៍ទេ។ នាងប្រហែលជាខ្លាចរអែងក្នុងការទទួលយកក្ដីស្រលាញ់របស់ខ្ញុំមួយនេះ។ អារម្មណ៍និងចិត្តដែលស្រលាញ់ ខ្ញុំបានបង្ហាញឲ្យនាងបានដឹងអស់ហើយ តែនាងហាក់មិនចាប់អារម្មណ៍អ្វីបន្តិចសោះ។ ខ្ញុំធ្លាប់សួរនាងជាច្រើនលើក តែចម្លើយដែលទទួលបាន ជាការបង្វែរទៅនិយាយរឿងផ្សេង ដោយមិនខ្វល់ពីសំណួររបស់ខ្ញុំឡើយ។ កាលនោះ ខ្ញុំកើតទុក្ខខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំហត់នឿយណាស់... ហត់នឿយនឹងរង់ចាំចម្លើយ រង់ចាំក្ដីស្រលាញ់តបត្រលប់មកវិញ។ តើស្នេហាជាអ្វី? ជាការទាមទារនូវក្ដីស្រលាញ់តបត្រលប់មកវិញឬ? ខ្ញុំពិតជាមិនយល់! ចិត្តខ្ញុំខ្លោចផ្សាណាស់... ចិត្តមួយគិតដល់មនុស្សស្រីដែលពួនយំព្រោះតែរូបខ្ញុំ ចិត្តមួយទៀតគិតដល់មនុស្សស្រីដែលមិនដែលខ្វល់ពីខ្ញុំ។ ប្រហែលគ្មានអ្នកណាអាចយល់បានទេពីអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំនៅពេលនោះ។ វាជាអារម្មណ៍ដ៏ឈឺខ្លោចផ្សាខ្លាំងណាស់។ មិននឹកស្មានសោះថា មនុស្សស្រីដំបូងដែលខ្ញុំបានសារភាពស្រលាញ់ បែរជាដុតបំផ្លាញទឹកចិត្តខ្ញុំឲ្យឆេះខ្លោចអស់ដោយគ្មានក្ដីមេត្តាបែបនេះទៅវិញ។
ពេលមានទុក្ខ ទើបខ្ញុំដឹងថាអ្នកផ្ទះពិតជាសំខាន់ណាស់សម្រាប់ខ្ញុំ។ ជួបទុក្ខលំបាក ប្រឹងលាក់ទុកតែម្នាក់ឯង ក្លាយជាទម្លាប់របស់ខ្ញុំទៅហើយ។ កាលនោះ បងស្រីខ្ញុំហៅទូរស័ព្ទទៅនិយាយលេងនឹងអ្នកម្ដាយរបស់ខ្ញុំ។ ឃើញខ្ញុំមានទឹកមុខក្រៀមក្រំជាយូរថ្ងៃ បងខ្ញុំនិយាយទៅកាន់ម្ដាយខ្ញុំក្នុងទំនងជាការលេងសើចថា រង្សី ប៉ុន្មានថ្ងៃហ្នឹង មុខមិនរីកសោះ សង្ស័យតែកើតទុក្ខរឿងស្នេហា សង្សារសុំបែកហើយ។ អ្ហើយ! ចេះមកនិយាយលេងអីក៏ចាក់ដោតចំបេះដូងខ្ញុំម្ល៉េះ! គឺស្នេហា... ស្នេហាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំធ្លាក់ក្នុងជ្រោះដ៏សែនក្រៀមក្រំនេះ។
«បើគេមិនស្រលាញ់ នៅមានម៉ែដែលស្រលាញ់កូនដែរតើស៍!» ...ពាក្យអ្នកម្ដាយខ្ញុំ និយាយមកកាន់ខ្ញុំ។ ពេលនោះ ខ្ញុំក្ដុកក្ដួលក្នុងចិត្តណាស់។ ទឹកភ្នែកខ្ញុំស្ទើរតែរមៀលស្រក់លើផែនថ្ពាល់ទៅហើយ តែខ្ញុំខំព្យាយាមទប់ ហើយសើចក្បត់អារម្មណ៍ខ្លួនឯងទាំងខ្លោចផ្សា។ ម៉ែ! សេចក្ដីស្រលាញ់របស់ម៉ែជាសេចក្ដីស្រលាញ់ដ៏បរិសុទ្ធ នឹងរកអ្វីមកប្រៀបផ្ទឹមឲ្យស្មើពុំបានឡើយ។ ម៉ែ! កូនស្រលាញ់ម៉ែ!
សេចក្ដីឈឺចាប់ខ្លោចផ្សា ត្រូវបានថមថយបន្តិចម្ដងៗ ដោយសារសម្ដីពេញដោយក្ដីស្រលាញ់របស់អ្នកម្ដាយខ្ញុំ។ អរគុណម៉ែ!!!
បញ្ចប់រឿងរ៉ាវអតីតកាលដ៏យូរលង់នេះប៉ុណ្ណឹងចុះ ហើយបែរមកនិយាយរឿងល្ងាចមិញបន្ត។
ជួបនាង ខ្ញុំមិនដឹងថាគួរនិយាយពីអ្វីទេ...។ នាងឃើញខ្ញុំស្ងាត់ស្ងៀម ក៏ផ្ដើមសួររឿងរៀនខ្លះនិងរឿងការងារខ្លះ។ ខ្ញុំបានត្រឹមតែចាំឆ្លើយ ហើយព្យាយាមរកពាក្យសួរទៅនាងវិញ ព្រោះខ្លាចនាងអន់ចិត្ត។ ហាស! ខានជួបគ្នាយូរនាងក៏គ្មានអ្វីច្រើននិយាយនឹងខ្ញុំដែរ។ យើងបន្តឲ្យបរិយាកាសដ៏ស្ងប់ស្ងាត់ក្នុងបណ្ណាល័យរំលងទៅទាំងចិត្តស្ទាក់ស្ទើរ ចង់បន្តការសន្ទនាបន្តិចចង់បណ្ដោយឲ្យពេលវេលារំលងទៅបន្តិច។ នាងធ្វើជាបើកសៀវភៅរបស់នាងអាន ព្រោះគ្មានពាក្យអ្វីនិយាយនឹងខ្ញុំទៀតទេ។ ខ្ញុំសម្លឹងមុខនាងមិនដាក់ភ្នែក។ នាងប្រហែលជាបានដឹងខ្លួនហើយ បានជាលេចស្នាមញញឹមប្រកបដោយសេចក្ដីខ្មាសអៀន ដ្បិតអីកែវភ្នែកទាំងគូរបស់ខ្ញុំសម្លឹងនាងប្រកបដោយភាពចម្លែកពេកណាស់។ ខ្ញុំសម្លឹងនាង ហើយលួចសួរខ្លួនឯងថា តើខ្ញុំនៅស្រលាញ់នាងទៀតដែរឬទេ? តើរងើកភ្លើងស្នេហាចាស់រវាងខ្ញុំនឹងនាងពិតជារលត់បាត់ហើយមែនទេ?
ខ្ញុំមិនប្រាកដក្នុងចិត្តទេ... ត្រឹមតែដឹងថា អារម្មណ៍និងដួងចិត្តដែលធ្លាប់ស្រលាញ់នាងស្ទើរអត់មិនបាននោះ បានប្រែប្រួលខុសពីមុនហើយ។ ខ្ញុំប្រែប្រួលហើយ! នាងមើលទៅក៏ប្រែប្រួលខ្លះដែរ តែចរិតដូចជាកូនក្មេងរបស់នាងនៅតែដដែល មិនប្រែប្រួលឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណា អ្វីៗបានផ្លាស់ប្ដូរអស់ ទោះបីមិនច្រើន ក៏ខ្លះៗដែរ។ នេះគឺដោយសារតែពេលវេលា...
ខ្ញុំឈ្លោះនឹងខ្លួនឯងយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់អស់មួយសន្ទុះ ទើបនឹកឃើញដល់អារម្មណ៍ឃ្លានបាយម្ដងទៀត។ ខ្ញុំលើកអីវ៉ាន់ ហើយលានាងដើរចេញពីបណ្ណាល័យជាមួយនឹងអារម្មណ៍ដែលនឹក ចង់ឃើញចង់ជួប តែមិនមែនជារូបនាងឡើយ...។
អារម្មណ៍នៃការនឹករលឹកបានគ្របដណ្ដប់លើដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំ។ គឺនាង... នាងតែម្នាក់គត់ដែលខ្ញុំរង់ចាំ។ បើសិនមាននាងនៅក្បែរ មិនដឹងល្អយ៉ាងណាទេ... បណ្ណាល័យដាច់ភ្លើងងងឹតឈឹង។ អារម្មណ៍នឹកដល់នាងនិងភាពងងឹតអន្ធការ បានញ៉ាំងចិត្តខ្ញុំឲ្យអណ្ដែតត្រសែតរកកោះត្រើយគ្មាន។ មិនបាននិយាយនឹងនាង បានត្រឹមឃើញមុខនាង ក៏ល្មមធ្វើឲ្យខ្ញុំរសាយអស់ទុក្ខកង្វល់ដែរ។ តែនេះ បាត់នាងអស់ជាច្រើនថ្ងៃហើយ មិនដឹងថាមានរឿងអ្វីកើតឡើងចំពោះនាង...។ តាំងពីរសៀលដល់ល្ងាច ចិត្តដែលនឹករបស់ខ្ញុំឥតមានរសាយឡើយ។ ឱ! ពិភពលោកអើយ... អ្នកចិត្តខ្មៅណាស់!
ល្ងាចណាស់ទៅហើយ...! ក្រពះខ្ញុំឲ្យសញ្ញាថានៅស៊ូទៀតមិនបានទេ។ ខ្ញុំរៀបចំទុកដាក់សៀវភៅ បំណងថានឹងត្រឡប់មកផ្ទះវិញ នៅទៀតមិនបានទេ ព្រោះឃ្លានបាយខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំរៀបចំអីវ៉ាន់ថានឹងចេញទៅហើយ ស្រាប់តែឃើញនាងដើរមកព្រមជាមួយនឹងស្នាមញញឹម...។ ខ្ញុំអង្គុយចុះវិញជាមួយស្នាមញញឹមតបទៅនាងវិញ។ គឺនាង... តែមិនមែនជាមនុស្សដែលខ្ញុំរង់ចាំទេ។ អ្ហើយ! មនុស្សដែលគួរមកម៉េចក៏មិនមក?
ការពិត នាងគឺជានារីម្នាក់ដែលខ្ញុំធ្លាប់សារភាពស្រលាញ់កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន។ ប្រាប់ឲ្យត្រង់ទៅចុះ នាងគឺជាមនុស្សស្រីទីមួយហើយ ដែលទទួលបានការសារភាពស្រលាញ់ពីមនុស្សប្រុសដ៏សោះកក្រោះដូចជារូបខ្ញុំ។
រម្លឹករឿងចាស់បន្តិចទៅចុះ...!
កាលនោះ ខ្ញុំនិងនាងរៀនជាមួយគ្នា ជួបមុខគ្នាមិនដែលខានទេ។ ខ្ញុំក៏មិនដឹងដែរ ថាខ្ញុំចាប់ផ្ដើមស្រលាញ់នាងតាំងពីពេលណា... ត្រឹមតែដឹងថា មួយរយៈចុងក្រោយនោះ ខ្ញុំស្រលាញ់នាងខ្លាំងរហូតហ៊ានសារភាពប្រាប់នាង។ កាលនោះ វាជាពេលវេលាដ៏ច្របូកច្របល់មួយនៃឆាកជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ស្នេហាដ៏ត្រឡប់ត្រឡិន បានធ្វើឲ្យមនុស្សស្រីម្នាក់សម្រក់ទឹកភ្នែកព្រោះតែខ្ញុំ ហើយខ្ញុំខ្លួនឯងបានត្រឹមកើតទុក្ខព្រោះមនុស្សស្រីម្នាក់ទៀតដែលមិនដែលខ្វល់ពីចិត្តរបស់ខ្ញុំ។ ហាស! ពិភពលោកនេះពិតជាផ្ដេសផ្ដាសមែន! ហេតុអ្វីបង្កើតស្នេហាត្រឡប់ត្រឡិន ឆ្កួតឡប់នេះ ឲ្យមនុស្សឈឺចាប់យ៉ាងហ្នឹង?
(ទុករឿងវិប្បដិសារីដែលខ្ញុំបានសាងលើនារីម្នាក់ទៀត និយាយពេលក្រោយចុះ។)
ឱ! សេចក្ដីស្រលាញ់ដែលខ្ញុំមានចំពោះនាង... នាងប្រហែលជាមិនដែលចាប់អារម្មណ៍ទេ។ នាងប្រហែលជាខ្លាចរអែងក្នុងការទទួលយកក្ដីស្រលាញ់របស់ខ្ញុំមួយនេះ។ អារម្មណ៍និងចិត្តដែលស្រលាញ់ ខ្ញុំបានបង្ហាញឲ្យនាងបានដឹងអស់ហើយ តែនាងហាក់មិនចាប់អារម្មណ៍អ្វីបន្តិចសោះ។ ខ្ញុំធ្លាប់សួរនាងជាច្រើនលើក តែចម្លើយដែលទទួលបាន ជាការបង្វែរទៅនិយាយរឿងផ្សេង ដោយមិនខ្វល់ពីសំណួររបស់ខ្ញុំឡើយ។ កាលនោះ ខ្ញុំកើតទុក្ខខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំហត់នឿយណាស់... ហត់នឿយនឹងរង់ចាំចម្លើយ រង់ចាំក្ដីស្រលាញ់តបត្រលប់មកវិញ។ តើស្នេហាជាអ្វី? ជាការទាមទារនូវក្ដីស្រលាញ់តបត្រលប់មកវិញឬ? ខ្ញុំពិតជាមិនយល់! ចិត្តខ្ញុំខ្លោចផ្សាណាស់... ចិត្តមួយគិតដល់មនុស្សស្រីដែលពួនយំព្រោះតែរូបខ្ញុំ ចិត្តមួយទៀតគិតដល់មនុស្សស្រីដែលមិនដែលខ្វល់ពីខ្ញុំ។ ប្រហែលគ្មានអ្នកណាអាចយល់បានទេពីអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំនៅពេលនោះ។ វាជាអារម្មណ៍ដ៏ឈឺខ្លោចផ្សាខ្លាំងណាស់។ មិននឹកស្មានសោះថា មនុស្សស្រីដំបូងដែលខ្ញុំបានសារភាពស្រលាញ់ បែរជាដុតបំផ្លាញទឹកចិត្តខ្ញុំឲ្យឆេះខ្លោចអស់ដោយគ្មានក្ដីមេត្តាបែបនេះទៅវិញ។
ពេលមានទុក្ខ ទើបខ្ញុំដឹងថាអ្នកផ្ទះពិតជាសំខាន់ណាស់សម្រាប់ខ្ញុំ។ ជួបទុក្ខលំបាក ប្រឹងលាក់ទុកតែម្នាក់ឯង ក្លាយជាទម្លាប់របស់ខ្ញុំទៅហើយ។ កាលនោះ បងស្រីខ្ញុំហៅទូរស័ព្ទទៅនិយាយលេងនឹងអ្នកម្ដាយរបស់ខ្ញុំ។ ឃើញខ្ញុំមានទឹកមុខក្រៀមក្រំជាយូរថ្ងៃ បងខ្ញុំនិយាយទៅកាន់ម្ដាយខ្ញុំក្នុងទំនងជាការលេងសើចថា រង្សី ប៉ុន្មានថ្ងៃហ្នឹង មុខមិនរីកសោះ សង្ស័យតែកើតទុក្ខរឿងស្នេហា សង្សារសុំបែកហើយ។ អ្ហើយ! ចេះមកនិយាយលេងអីក៏ចាក់ដោតចំបេះដូងខ្ញុំម្ល៉េះ! គឺស្នេហា... ស្នេហាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំធ្លាក់ក្នុងជ្រោះដ៏សែនក្រៀមក្រំនេះ។
«បើគេមិនស្រលាញ់ នៅមានម៉ែដែលស្រលាញ់កូនដែរតើស៍!» ...ពាក្យអ្នកម្ដាយខ្ញុំ និយាយមកកាន់ខ្ញុំ។ ពេលនោះ ខ្ញុំក្ដុកក្ដួលក្នុងចិត្តណាស់។ ទឹកភ្នែកខ្ញុំស្ទើរតែរមៀលស្រក់លើផែនថ្ពាល់ទៅហើយ តែខ្ញុំខំព្យាយាមទប់ ហើយសើចក្បត់អារម្មណ៍ខ្លួនឯងទាំងខ្លោចផ្សា។ ម៉ែ! សេចក្ដីស្រលាញ់របស់ម៉ែជាសេចក្ដីស្រលាញ់ដ៏បរិសុទ្ធ នឹងរកអ្វីមកប្រៀបផ្ទឹមឲ្យស្មើពុំបានឡើយ។ ម៉ែ! កូនស្រលាញ់ម៉ែ!
សេចក្ដីឈឺចាប់ខ្លោចផ្សា ត្រូវបានថមថយបន្តិចម្ដងៗ ដោយសារសម្ដីពេញដោយក្ដីស្រលាញ់របស់អ្នកម្ដាយខ្ញុំ។ អរគុណម៉ែ!!!
បញ្ចប់រឿងរ៉ាវអតីតកាលដ៏យូរលង់នេះប៉ុណ្ណឹងចុះ ហើយបែរមកនិយាយរឿងល្ងាចមិញបន្ត។
ជួបនាង ខ្ញុំមិនដឹងថាគួរនិយាយពីអ្វីទេ...។ នាងឃើញខ្ញុំស្ងាត់ស្ងៀម ក៏ផ្ដើមសួររឿងរៀនខ្លះនិងរឿងការងារខ្លះ។ ខ្ញុំបានត្រឹមតែចាំឆ្លើយ ហើយព្យាយាមរកពាក្យសួរទៅនាងវិញ ព្រោះខ្លាចនាងអន់ចិត្ត។ ហាស! ខានជួបគ្នាយូរនាងក៏គ្មានអ្វីច្រើននិយាយនឹងខ្ញុំដែរ។ យើងបន្តឲ្យបរិយាកាសដ៏ស្ងប់ស្ងាត់ក្នុងបណ្ណាល័យរំលងទៅទាំងចិត្តស្ទាក់ស្ទើរ ចង់បន្តការសន្ទនាបន្តិចចង់បណ្ដោយឲ្យពេលវេលារំលងទៅបន្តិច។ នាងធ្វើជាបើកសៀវភៅរបស់នាងអាន ព្រោះគ្មានពាក្យអ្វីនិយាយនឹងខ្ញុំទៀតទេ។ ខ្ញុំសម្លឹងមុខនាងមិនដាក់ភ្នែក។ នាងប្រហែលជាបានដឹងខ្លួនហើយ បានជាលេចស្នាមញញឹមប្រកបដោយសេចក្ដីខ្មាសអៀន ដ្បិតអីកែវភ្នែកទាំងគូរបស់ខ្ញុំសម្លឹងនាងប្រកបដោយភាពចម្លែកពេកណាស់។ ខ្ញុំសម្លឹងនាង ហើយលួចសួរខ្លួនឯងថា តើខ្ញុំនៅស្រលាញ់នាងទៀតដែរឬទេ? តើរងើកភ្លើងស្នេហាចាស់រវាងខ្ញុំនឹងនាងពិតជារលត់បាត់ហើយមែនទេ?
ខ្ញុំមិនប្រាកដក្នុងចិត្តទេ... ត្រឹមតែដឹងថា អារម្មណ៍និងដួងចិត្តដែលធ្លាប់ស្រលាញ់នាងស្ទើរអត់មិនបាននោះ បានប្រែប្រួលខុសពីមុនហើយ។ ខ្ញុំប្រែប្រួលហើយ! នាងមើលទៅក៏ប្រែប្រួលខ្លះដែរ តែចរិតដូចជាកូនក្មេងរបស់នាងនៅតែដដែល មិនប្រែប្រួលឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណា អ្វីៗបានផ្លាស់ប្ដូរអស់ ទោះបីមិនច្រើន ក៏ខ្លះៗដែរ។ នេះគឺដោយសារតែពេលវេលា...
ខ្ញុំឈ្លោះនឹងខ្លួនឯងយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់អស់មួយសន្ទុះ ទើបនឹកឃើញដល់អារម្មណ៍ឃ្លានបាយម្ដងទៀត។ ខ្ញុំលើកអីវ៉ាន់ ហើយលានាងដើរចេញពីបណ្ណាល័យជាមួយនឹងអារម្មណ៍ដែលនឹក ចង់ឃើញចង់ជួប តែមិនមែនជារូបនាងឡើយ...។
មតិយោបល់